Circa materiam Trinitatis redeundum est, ubi
notandum est quod ad creaturam esse caram non
requiritur aliqua caritas seu donum creatum sed
sufficit divina acceptatio
divina acceptatio est actus aeternus in Deum, igitur
omnes praedestinati sunt a Deo cari.
quia denominatio concretiva, quae est esse carum communicatur
ex sola divina acceptatione sine concursu creatae
caritatis.
baptismum sint in caritate et Deo cari
sequitur quod quilibet quantumcumque vilis peccator, qui esset
praedestinatus esset Deo carus et in caritate
non l recipiunt gratiam, nec sunt Deo cari cum
non sit in illis quod est formale, scilicet, divina acceptatio.
est haereticum, saltem non videtur bene sonare. Et sic
tatione.
potest multipliciter intelligi, id est, velle sibi dare
vitam aeternam vel simpliciter vel cum dignitate habendum
et utroque modo dupliciter intelligitur, scilicet, vel cum de
terminato tempore vel taliter aliqualiter velle sequitur
creaturam accipere huiusmodi donum.
'Deus vult
praefixo tempore vult dare
sive nunc sive alias
taliter vult dare
sic velle, sequitur quod
et sic debent distingui talis propositio Deus
vult creare Antichristum et consimiles.
utrumque velle ut ponitur in distinctione intelligitur
duplum. Uno modo cum dignitate habendi, alio modo simpliciter.
Unde isti effectus sunt distincti vel saltem
videre Deum.
tutam de beatitudine, nam refert habere dignitatem
beatitudinis.
non sempentur.
tatione
ad beatitudinem dictum est.
ad praesentem iustitiam quod Deus potest acceptare
creaturam ad statum gratificationis,
eam esse gratam secundum utrumque modum exponendi
li
nullum ponit perfectionis gradum in creatura accep
tata
culpa seu malitia et creatura ad hoc non est aliquo
modo dignior seu melior moraliter vel no
bilior,
nam talis acceptatio staret cum tanta
luciferi nequitia, quia possibile est quod haec persona sal
vetur
demonstrando luciferum prout li 'lucifer'
non cognoscat culpam prout non cognoscat non
obstante
eam non dignificat,
tationis
gratiae,
fectionis
gradum,
aeternam consequendam
velle taliter quod ad sic velle sequitur habere
vel gratum esse,
tatio
sufficit ad gratificationem creaturae, quia eo ipso
quod Deus vult creatruam esse dignam illa est di
gna,
et ista acceptatio non aliter exprimitur, nisi
quia Deus vult creaturam esse dignam absque do
ni
infusione seu gratia creata.
est ex doctrina communi quod ad merendum concurrit
principaliter et primariae acceptatio divina et reliqua
quae ibi concurrunt non sufficiunt nec
quiruntur,
ut liberum arbitrium virtutes
actus eorum, nec omnia simul sufficiunt ad dandum
vitam aeternam,
quia dare vitam aeternam est donum supernaturale
quod immediate procedit a divina libertate,
dit
totam latitudinem naturalis facultatis, et per
consequens non subicact libero arbitrio creaturae.
gratificando non consurgit, nisi ex immensitate clementia
ac bonitate Dei, qua vult nos esse dignos
vita aeterna.
perfectissimum viatorem omnium,
quod praedestinatio aeterna nullum addidit gradum
perfectionis, ita aeterna reputatio seu reprobatio
non ponit aliquem gradum imperfectionis in creatura,
igitur staret quod creatura esse praedestinata,
esset acceptata
et in summa caritate, nec praedestinatio affert
perfectionem in creatura, nec praescientiam[?] imperfectionem
fertur
gratia seu acceptatio creata, sed non ac
ceptatio
divina. Patet quia gratia creata non sufficit
reddere creaturaam dignam,
sola ad merendum,
quod, si prascitus, faciat opus meritorium, quoniam
sit dignus vita aeterna, nam tale est opus
meritorium quod pro ipso datur vita aeterna, nisi
creatura se indignificet ad praemium, igitur
quia praescitus mediante opere meritorio meretur, oportet quod
concurrat ibi divina acceptatio, quia alias non
meretur
Sanctum non assistere praescitis, sed tantum praedestinatis
assistit sua gratia et voluntate.
tis
non.
est acceptator personaru, et ideo aequaliter
disponentes se recipiunt aequaliter gratiam
scientiam[?]
seu alterius speciei infundi in praescitis
quam in praedestinatis cuius contrarium apparet. Nam in sacro
baptismi sunt duo parvuli.
tus,
dispositi ex parte subiecti.
ita efficax in uno, sicut in alio, igitur similis
gratia infundetur uni, sicut alteri
consonaret ecclesiae dicere quod ubi esset consimilis
dispositio quin esset, ibi consimilis effectus
passionis Christi quantum ad effecientiam sacramentorum et gratiae
collationem fuit generale et redemptio fuit pro
omnibus, qui ad hoc non ponerent obiecem[?],
ideo
salvos fieri, quia aequae bene potest salvari unus,
sicut alter."
modo desperandum ex aliqua occasione seu ex
iustitione divina et sacramentarum dispositione et
passione Christi semper est sperandum
quod licet ex hoc quod aliquis est praescitus, ipse non sit de
terminor
Christo, tamen secundum hominem repugnat esse prae
scitum
totaliter extrinsecum, quia nec dignificat, nec indi
gnificat
creaturam
pugnat
quod sit praescitus,
praescitus, igitur
tingens,
'
iniuit[?] sibi naturam
praescitam, igitur Christus est praescitus.
quod assumeret naturam alicuius quam postea ipse
dimitteret.
et tunc
quia licet praescitum, non inferat esse malum,
cludit
miseriam nedum penae, sed etiam culpae
haec quaestio non est infinigenda[?]
conceditur, igitur propter hoc non debet negari.
quod Christus assumat creaturam naturam humanam
praescitam.
assumpsit naturam peccatabilem[?], igitur potest pecca
re,
quia praedicata suppositibilia seu personalia quae
includunt difformitatem nullo modo
possunt verbo competere, quia natura assumpta est pec
cativa,
et cum Christus non quia ipse nullo modo potest
peccare,
bene Christo, ut mori, pati, et sic de aliis.
ex assumptione naturae peccative non arguitur as
sumens
peccatuum[??], nec arguitur ex assump
tione
praescitae naturae Deum esse praescitum
sequitur quod magis essentiale est volitionem[?] Dei quam
vult creaturam esse praescitam vel gratam eam
denominare concretive quam sit cuilibet qualitati
informanti et inhaerenti,
quia essentiale voluntati et non proprie creaturae,
quia quia eo ipso quod Deus vult habetur. Consequentia necessaria,
quia illa volitio, qua vult esse, sicut per illam
de praesenti significatur
denominativa quam qualitas informans,
litio
divina, qua Deus vult sic esse, sicut
propositio de praesenti significat habet habitudinem similitudinem
causae formalis quo ad denominationem
concretivam
nominat
creaturam bonam et esse in
gradu bonitatis, quia purae honestatis,
nam inter omnem latitudinem
tatis
creaturae illud genus est
optimum.
rectam creatura est grata et per conformitatem
ad virtutes et habitus theologicos et per
formalem Dei cognitionem.
Dei dicitur creatura esse bona
bonitas quam habet creatura est illa volitio
qua Deus vult creaturam esse dignam
est
illis quae reddunt creaturam esse bonam de
lege ordinata staret imperfectio,
non esset absolute bona,
illis staret quod creatura deacceptaretur et
esset indigna et in culpa etiam starent per
Dei potentiam quod creatura esset in culpa,
quod ageret conformiter ad voluntatem divinam
sic quod opera essent accepta in conspectu
Dei
ptaretur
et tamen ageret conformiter ad cari
tatem,
creatura videret Deum et diligeret eum propter
se,
creaturam essentialiter nisi voluntas qua Deus
vult creaturam esse rectam,
volitio cum obliquitate,
quod reddit creatura in esse bona secundum legem
ordinatam absolute posset stare cum obliquitate.
tialiter
aequalem creatam, et tamen unus est magis di
gnus
et magis rectus alio,
reliquo, quia cum aequalitate d
quod Deus velit unam creaturam esse magis
dignam quam reliquam,
nem
attenditur essentialiter creaturae rectitudo,
staret quod creatura haberet infinita caritatum
dona,
quae tamen a Deo carior,
reputaretur
quod cum aequalitate formalis beatitudinis staret
inaequalitas statuum beatorum. Illud probatur, quia
datis duabus eiusdem intensionis adaequate, si sint
in duabus positis[?], quarum una est alia perfectior.
fectior
visione existente in potentia minus
perfectam,
ducitur
alia ratio, quae est ista, quia staret quod
duae animae haberent aequales fruitiones.
Et tamen una anima esse carior alia, quia una
est magis Deo grata quam alia
quod dignitas creaturae est impertinens ad praemium
quod est creaturae dabile.
non possunt imaginari quod creatura sit digna
nisi ei praemium tribuatur vitae aeternae.
tamen dicitur, quia stat quod creatura sit digna
et cum eam Deus non praemietur,
stat quod non velit videri ab ipsa.
intelligitur de potentia Dei absoluta, quia de le
ge
communi secundum quantitatem caritatis est assisten
tia
Spiritus Sancti
quia si acceptatio divina redderet creaturam
bonam.
lam
est totum iustificans et principale.
autem non est totum iniustificans,
peccatum vel omissio
creaturam rectificant acceptatio divina habet prioritatem
causalitatis,
non sic, quia actus prohibitus prius natura fit contra
legem quam creatura deacceptabitur.
quod impossibile est quod Deus deacceptet creaturam sine
peccato, sed non regnat
eius quoniam Deus acceptet sine merito
dicitur quod omnibus aliis communiter concurrentibus ad grati??nem[?]
creaturae, si cessarent, adhuc Deus posset ac
ceptare
creaturam, non potest tamen deacceptare eam
nisi concurrente actu malo, sicut nec potest fallere
creaturam,
se solo creaturam acceptare, ergo non concurrente
actu malo, sed se solo potest eam deacceptare
creaturam per se, tamen illa deacceptatio non est
tota ratio mali, sed acceptatio est ratio sufficiens
ad integrandum et ad integrationem totalem
iustitiae et bonitatis.
est aequae mala creaturae, sicut aliqua pars
culpam integrativam[?].
requiritur liberum arbitrium et lex et positio actus
et ista non sunt de se mala.
se habet rationem mali.
integrantia culpam
casus quod cesset deacceptatio in
acceptatio in
qua Deus acceptet opera
hatur
deacceptatio respectu
tunc videtur quod status
gibilis
quam status
Deus deacceptet
sed si poneretur peccatum in
eius esset fugiendus magis quam status
illo casu non deacceptarentur,
casu
opera non essent secundum legem bona,
non ea per casum reprobaret
cetur
casus et ponatur quod
tetur
sine peccato et quod Deus tollat deac
ceptationem
respectu actus
dicitur quod deacceptatio esset peior in
quam opera, quae facere
acceptarentur,
de potentia absoluta circa creatruam ordinaret quod, quicquid
ageret, ageret licite et quod nulla eius opera
imputarentur ei ad malum et nullos actus
eius deacceptaret.
quod sola acceptatio est sufficiens ad creaturam gratificandum