Pro inquisitione divinae simplicitatis, dictum
fuit in praecedenti lectione quod Deus non potest
formaliter influere, nec potest esse forma
informativa creaturae, nec potest f vitaliter potentiam perce
ptivam
informare.
motiva ad contrarium ut veritas magis appareat
est anima mundi.
recitat
est unica forma omnium rerum, scilicet, secundum gradus
complexionum sunt gradus operabilium, et quod no
biliores
exercet operationes ubi materia est nobi
lius
disposita
libro
Item
libris quasi in locis inmeruis[?] ponit expresse
quod Deus est esse entium et vita viventium
etiam est
inde
arguitur rationibus.
causa sufficit influere in aliquo genere esse
primo, ergo sequitur quod in omni genere causae
influentis excludendo materiam, oportet devenire
ad aliquam primam et illa est Deus, ergo Deus
est prima causa in genere causae formalis
dicit communicationem bonitatis et perfectionis d, ergo debet
Deo attribui,
quia communicatio bonitatis venit ex plenitudine
bonitatis, ergo ubi est maximaa plenitudo bo
nitatis,
ibi est maxima communicatio bonitatis
et maxime influxus formalis
habet multiplicem habitudinem ad suum forma
bile[??}
habet aliquam habitudinem secundum quam reci
pit
perfectionem a suae formabili sicut
inhaesionem,
nus
dependentiae,
et plures formae dependentiam tanquam ad
sui productionem, quia formae educuntur
de potentia materiae, ergo quantum est ad illam habi
tudinem,
quae est inhaere et quantum etiam ad
illam quae est educi formae magis de
pendet
a materia, quam econtra.
a materia quam forma communicet sibi.
sio
et eductio formae dicunt potius
perfectionem in materia et imperfectionem in materia
forma.
influit forma formaliter, ergo secundum
aliam habitudinem respectu influxus formalis,
scilicet, influere formaliter.
haereret
et quantum ad hoc forma recipit
a materia, quia inhaesio est quaedam depen
dentia
formae respectu materiae
et communiter
plures formae educuntur de potentia
materiae realiter, et haec duae habitudines,
non sunt habitudines influxus formalis,
quia ut sit forma in illis habitudinibus
non influit, sed potius recipit.
ergo forma
perficere formabile, ut constitutum[?].
tudo
est habitudo influxus formalis,
qui inhaesio est impertinens et conservatio
etiam passiva[?] sive eductio formae, quia
non est influere, sed potius recipere.
tunc capiamus influere formaliter, tunc nullam
dicit perfectionem, sed dicit actuationem et suae bo
nitatis
communicationem, ergo potest Deo competere, quia
ex quo dicit perfectionem hoc potest Deo competere
et hoc competit formae, quia non est de ratione
formalis influxus vel formae inhaere
vel educi a materia, sed communicare suo formabili
sive denominationem sive perfectionem vi cuius
communicationis competunt suo formabili denominationes
concretive, ergo cum influxus formalis non
dicit imperfectionem, tunc potest Deo competere, ergo
Deus potest formaliter influere quod est contra prius
dicta
personali naturae humanae, sicut de facto est,
ergo est univocalis et communicabilis essentialiter et forma
liter.
Antecedens est clarum de unione Verbi
ad naturam humanam.
ne
essentiae est quod sit communicabilis et communicatur
in divinis ad intra,
non communicatur ad intra, ergo si sit in esse per se
univocalis, ergo in esse essentiae est univocalis communicando
suam perfectionem
communicabilis ad intra per plenitudinem ad
extra communicatur per plenitudinem participatione.
non dicit imperfectionem et nulla de necessitate
coniuncta,
non est repugnantia quoniam sit de se communicabilis,
sed oritur ex
huiusmodi influxus
primo, quia non videtur maior repugnan
tia
quod creatura sit capax unionis essen
tialis
et formalis essentiae et influxus forma
lis
ab essentia quam sit capax unionis ad
personam, sed natura humana esi est capax
unionis Verbi ad ipsam, ergo non est repu
gnantia
creaturae, quoniam sit univocalis essentia
Item potentialitas creaturae ad huiusmodi uniones
supernaturales non est intrinseca, sed extrinseca,
scilicet, ex potentia mensurantis, ergo debet magis men
surari
penes posse ordinantis quam penes
imperfectionem creaturae
Item potentia obedientalis
non est intrinseca, sed quantificatur secundum gradum
potentiae extrinsecae sic[?] potentis uti tali vel
tali instrumento nec quantificatur penes
gradum intrinsecum creaturae, sed magis penes
gradum potentiae sit ordinatis.
parte creaturae considerata obedientiali potentia et
immensitate Dei non est repugnantia, quin sit
formaliter Deo univocalis, et quoniam deus posset concur
rere
formaliter influendo.
negandum
vel removendum a divina omnipoten
tia
nisi appareat contradictio vel clara inevidentia.
Sed Deum concurrere formaliter non implicat contradictionem,
quia salvatur in eo concursus formalis sive influ
xus
remota quacumque imperfectione, ergo tamen de ratio
ne
influxus formalis sit aliqua perfectio
et nullam dicit perfectionem istud non est Deo
denegandum
quia deitas de facto est creaturae communicata per
realem informationem, ergo istud non est
Deo denegandum de possibili respectu cuiuscumque creaturae.
Antecedens patet per
ponunt
doctores ad huiusmodi intellectum huiusmodi
communicationis formalis, nam
idem allegatur
quod Deus humanitati
se essentialiter et naturaliter.
nisi per intrinsecam unionem animae Christi secundum
suam totam plenitudinem se communicatam
idem est
qui inquit de communicabiitate essentiae divinae vel perfectio
nis
ad humanitatem Christi.
communicata est animae Christi omnis scientia, sed etiam
omnipotentia.
omnipotentia, ergo tota latitudo divinae perfectionis et hoc
non potest esse, nisi per vitalem immutationem, ergo
ex vi unionis formalis deitatis ad humanitatem
Christi Deus formaliter secundum plenitudinem est unitus
formaliter sibi
animae Christi ad verbum et econtra sequitur propositum, quia
tanta est unio Dei ad humanitatem Christi.
tam intuitiva quam econtra, scilicet, humanitatis ad Verbum,
sed unio humanitatis ad Verbum tanta est quod
vi illius communicantur denominationes competentes
humanitati communicantur Verbo, ergo econtra vi illius
unionis communicantur humanitati Christi deno
minationes
competentes Verbo, ergo sicut vi illius
unionis Deus denominatur homo, et sicut Verbum
recipiet denominationes concretivas humanitatis,
ita humanitas denominationes Verbi, ergo hu
manitas
denominabitur Deus quo dato se
quitur
quod est intrinseca den communicatio et non potest
reduci ad aliam causam nisi ad causam formalem
ergo Deus unitur formaliter creaturae
quod Deus possit vitaliter immutare et auctoritas
auctoritates bitur
sonare
quae in hac materia movet
pa
habitudinem ad potentiam perceptivam, quia
notitia habet ad potentiam perceptivam habitudinem
inhaesionis, quia communiter quodlibet accidens
dependet a suo subiecto et inhaeret etiam
suo subiecto
ad potentiam ut activam
habitudinem, ut vitaliter immutativam. Modo
sequestremus duas primas habitduines
quae sunt omnino imparti???tes[?], nam inhaesio est
impertinens qualitati vitali ad hoc
quod immutet nec ratione inhaesionis notitia
dicitur vitaliter immutare, quia potest absque
inhaesione vitaliter immutare, ergo notitia
non est vitaliter immutare, ergo notitia non
est vitaliter immutativa vel notitia ratione inhae
sionis
nec etiam denominatur notitia vitaliter
immutativa in habitudine ad potentiam ut
productivam, quia aliqua est notitia quae
non est formaliter producta
notitia crearetur et poneretur in anima,
anima per illam notitiam posset cognoscere,
non dicitur per se notitia vel vitaliter immu
tativa
in habitudine ad potentiam ut acti
va
notitia dicitur vitaliter immutare, sequitur
quod in ordine ad potentiam ut vitaliter
immutabilem modo duae primae habitudines
dicunt imperfectionem, quia inhaerere dicit im
perfectionem
et dependentiam et etiam produ
ci
dicit imperfectionem, ergo cum illae duae habi
tudines
non sint de integritate for
malis
influxus vel vitalis immuta
tionis,
quia non est de ratione notitiae quod in
haeret
vel informat vel a potentia producatur, sed solum[?]
quod vitaliter immutet quod denominatio, scilicet, vitaliter
immutare dicit aliquam perfectionem cum[?] magis redu
catur
ad causalitatem etra[?] rem[?] et effectivam quae
dicit perfectionem simpliciter. simpliciter im
perfectionem
quod potest Deo competere, ergo Deus potest
vitaliter immutare
Et ista est tota radix
materia, quia ex habitudinibus formarum substantialium et accidenta
lium
ad sua formabilia proveniunt magnae
difficultates,
plus pro nunc