ostquam ostensum est in theologia dirigit
Et quia circa felicitatem erraverunt
multi antiqui ut scilicet declarat
primo
licitatem
in voluptatibus et sic de aliis ideo ad hoc quod humana
investigatio sit circa hoc theologia et sapientia
istam partem sapientiae tradidit
distinctione probatur igitur ratione quod in nulla creatura sit ponenda
huius felicitas
creatura sufficit sibi ad esse
quod non adesse patet quia creatura est in maiori depen
dentia
respectu Dei quam accidens respectu substantiae
stentans
creaturam
finalium ad suos Sed constat evidenter theo
logo
quod causa
effectum in esse igitur causa finalis non suf
ficit
terminare suum effectum
causa
finalis est essentialiter finis sed na
bonitatis
modo felicitas est status omnium
per
bonorum aggregative perfectus
modo in nulla creatura est plenitudo
omnium bonorum
multae ideo in nulla creatura potest esse terminus hab
beatitudinis
itudines
Item obiectum finale
sub ratione finis est quod sit principium omnium bonorum
et plenitudo
et quod omnia redeunt in illud principium
nulla creatura est illo modo principium igitur in solo deo quod
est principium fundamentale
norum
ad quem redeunt omnes creaturae est
felicitas ideo non sine causa vocatur Deus
alpha et omega principium et finis
ex istis sequitur evidenter quod deus est sum
ma
bonitas mentis quietativa in quo
ponendus est finis
usus est istis terminis
quod ista materia tractatur sub aliis terminis dando
mandatum de dilectione dei scilicet dilige dominum
scilicet quod mens feratur
Deum tuum ex tota mente tua, ex toto
corde ex totis viribus
se tota scilicet ex totis viribus in deum
et illud mandatum est maximum et et ma
ximum
in lege per cuius observationem ingre
ditur
quis vitam
tota anima scilicet propter se non est propter commodum
est fruitio
et hoc propter deum et ideo est hic materia de usu
et traditur in
et ideo materia huius distinctionis tractatu quomodo deus
debet diligi toto corde et proximus est
diligendus
dilectio quae non debet referi in aliud
debet propter suam bonitatem et diligere proximum
est eum diligere in relatione ad deum
gistri
hic aequivocant de terminis
distingui termini
unde
generaliter pro omni actu potentiae appetitivae cum
dilectione tantum. Et sic homines et bruta dicuntur
frui cibo, et ista est generalis acceptio
tis
quo aliquid diligitur propter se sine relatione
actuali
relatione actuali
luntatis
respectu obiecti
in aliud
videbitur utrum eodem actu diligitur deus
et creatura et hoc non refert quantum ad materiam
similiter usus quandoque causatur communissime ut in
piciscuius usus bonus ipsum quoque
bonum est
ceptare
propter aliud
acceptare vel deacceptare aliquid propter
aliud quo sumendum est
contra
quae continet multas utilitates
tota theologia posset hic tractari iuxta
illud in hiis duabus mandatis pendet
tota lex et prophetae
ratio humana contra fidem et theologiam et
introducentur materiae tractandae
arguitur pro ratione humana sic finita
praecise finite igitur aliqua creatura in maiori
proportione potest movere rationem et quietative
finite est bonum creaturae igitur potest dari creatura quae
faciet in duplo melius creaturae
creatura rationalis est in potentia obedientali ad hoc
quod quietetur in illo in quo deus vult
eam quietare igitur non repugnat quin
quietetur in creatura
Item inclinatio creaturae
in deum est quaedam commotio ad extra
igitur deus potest suspendere motionem
suam respectu creaturae igitur creatura tendet in aliud
Item creatura magis inclinatur ad se quam ad
deum quia creatura non potest se odire nec
actu nec habitu
et sic deus non erit finis creaturae et sic dt
deum hoc est ut bonum sit et ideo quidquid creatura appetit
hoc est propter sui conservationem
esset finis naturaliter intentus
posset adipisci quia Deus et natura nihil faciunt
frustra
quirere
naturaliter suum finem, igitur et homo perfectior
et etiam dans formam dat omnia consequentia
principaliter non videtur rationale creaturae diligere
deum quia non potest ex sua naturali facultate
deum diligere supra alia propter errorem
huiusmodi velle
cuiuscumque actus est motio dei prima qua
posita non stat voluntatem resilire et
illa non est in potestate voluntatis sed solum
dei igitur nec actus est in potestate voluntatis.
sed etiam movet causam
vult quod voluntas agat igitur voluntas agit
sed antecedens non est in potestate voluntatis igitur
nec consequens
quia quando vult agere aliquid illud agitur alias fru
straretur
Item nulla persona divina est obiectum et
fruibile igitur antecedens patet quia si pater esset obiectum
fruibile filius frueretur alio a se
Item non
esset unicum obiectum fruibile
diligendus propter beneficia igitur beneficia sunt
magis diligenda et sic deus non propter
se absolute est diligendus
Item
si
igitur
retributio est finale quod diligitur
si deus esset diligendus propter bonitatem
proportio bonitatis esset ratio dilectionis igitur an
gelus
magis deberet diligi ab homine
quam homo et sic homo teneretur magis diligere proximum
meliorem
bonum quia privatio eius non est summe ma
la
alias nos essemus summe mali
lias
rationes facit
deus sit in infinitum magis diligendus quam
proximus
terit
augeri dilectio proximi quod erit aequalis
dilectioni dei si infinite non posset creatura
adimplere
Item arguit sic sint
et
et velit amp
tunc videtur quod
circumstantia
gradum usque ad summum et
quo vult esse magis adimpletivum et ma
neat
dilectio
merebuntur quia
sicut
liter
diligentes deum ex caritate aequaliter
merebuntur
erunt multa tractanda et circa potentiam et circa
obiectum unde utrum potentia finita sit in causando vel
infinita
sit infinita in esse capacitatis
contra illam positionem est
denominatio perfectionis simpliciter igitur competit
limitate potentiae
de primis modo posteriores communicantur in remissi
ori
gradu ex eo quod gradus posteriores includit
priores quia quilibet gradus esse perceptivum includit
quemlibet gradum esse entis communicati sub perceptivo
unde si communicetur denominatio esse perceptivum tunc
latitudo graduum supra perceptivum communicatur
perceptivo
perceptibilitate
contra quia dicit
sensus propter excel
sed intellectus quanto
lens
sensibile laeditur
intelligit redditur aptior ad intelligendum
igitur cum in infinitum contingit ascendere in intentione
superioris cuius contrarium est in potentiis organicis
quae laeduntur ab excellenti sensibili sequitur
quod intellectus est infinitae capacitatis
in oppositum cum arguitur quod nulli rei finitae
correspondet
tiones
quae sunt mere essentiales et capiuntur
abstractae a
et istae sunt specierum constitutivae
modo de istis nulla est communicabilis creaturae nisi finite
Aliae sunt morales accidentales et extrinsecae
et istae possunt intentius communicari vel remissius
ut esse activum communicatur intentius vel re
missius
secundum Dei bene placitum unde materia quae
est perfectior caritate non est activa et tamen caritas
est activa
minatio
extrinseca accidentalis moralis
accidentalis moralis et sic esse capax vitaliter
est denominatio moralis variabilis ad voluntatem
dei sicut esse activum
angelo quod produceret infinitum et tamen esset
finitae essentiae sicut accidentia producunt substantias
non in virtute proprie sed primae causae
capitur opposito modo esse perceptivum ut sit de
nominatio
est solum finitae capacitatis
paret
tamen esset finitae capacitatis
possent solvi argumenta
quod esse aliquis qui tantum meretur quod non posset prae
miari
unde diceretur quod non esset dabilis ma
ximus
gradus beatificabilis et beatitudinis etc