in praecedenti lectione positae fuerunt duae conclusiones
una fuit quod actus sciendi et actus fidei de eodem
sunt compossibiles
ascendit per latitudinem veritatum a principiis distan
tium.
communis quod actus fidei et actus scientificus respectu eiusdem
non possunt simul stare
nihilominus considerando materiam sciendum
est quod
ponit istam conclusionem quod licet actus fidei et actus
scientificus sic sunt impossibiles respectu eiusdem quod im
possibile
sit aliquem assentire eidem actu fidei
et actu scientifico tamen sunt simul possibiles subiective
ita quod conclusio sua est ista quod actus fidei et actus
sciendi de eodem sunt simul compossibiles in eadem potentia
subiective non tamen sic quod quilibet illorum ac
tuum
immutet vitaliter potentiam ita quod nullus
immutat vel si aliquis immutat alter non
quae pro nunc non discutientur ad plenum sed
solum ponentur aliqua in generali et possunt poni
in modum conclusionum
dicitur intrinsece et essentialiter cognitio
generaliter de quocumque actu cognoscendi
sic primo quia circumscriptis potentia et obiecto cognitio
non maneret cognitio igitur etc consequentia tenet quia illud
quod est intrinsece aliquale semper remanet
si non esset potentia praeceptiva talis qualitas quae
est cognitio non esset cognitio quia nec sibi
quia non cognovit nec potentiae quia per casum nulla est potentia
et
positus
in latitudine cognitionum dicat perfectionem
similiter repositam sub latitudine viventium sequeretur
quod cognitio viveret et per consequens esset perfectior
subiecta non vivente quod est falsum cum sit quaedam
qualitas
in lapide
per eam denominaretur intrinsece et essentialiter cogno
scens
intrinsece cognoscere nisi esset per communicationem
matum
matum
non est intrinsece et essentialiter cognitio
quandocumque aliqua forma communicatur alicui subiecto illa forma
communicat sibi in concreto omnem denominationem sibi
competentem in abstracto
esset dicendum de omnibus aliis actibus intellectus
et voluntatis quod nullus talis est intrinsece et essentialiter
cognitio vel volitio et sic patet propositum
probata
est cognitio denominatur cognitio
est quod cognitio habet habitudinem multiplicem ad suum subiectum
ut effectus a potentia producti
vitaliter
quo cognitio intrinsece et essentialiter non est cognitio
a qua denominatione sine habitudine extrinseca
dicatur cognitio ergo
non dicitur cognitio ex habitudine potentiae ut activa est
quia habitudo productionis notitiae est prior saltem natura
quam sit immutatio potentiae vitalis igitur deus posset
facere quod potentia produceret cognitionem et tamen per eam
potentia non cognosceret quia non vitaliter immutaret
potentiam igitur conclusio vera
esse de qualibet notitia modo instantia est de notitia divina
quia non dicitur per hoc cognitio quia producitur a potentia
cognitiva
ad suam potentiam ut est receptiva
de facto aliqua est cognitio quae non est in
aliquo subiective igitur de ratione cognitionis non est
quod sit in subiecto
cognitio poneretur in lapide lapis ad eam haberet
habitudinem receptivam
retur
cognoscens igitur etc
dicitur esse cognitio in habitudine ad suam potentiam ut vi
taliter
immutabilem et perceptivam
creata loquendo
est intrinsece et essentialiter cognitio quod hoc sit ex
aliqua habitudine sive denominatione extrinseca et maxime
ad suam potentiam et hoc non est ex habitudine ad suam
potentiam ut est activa nec ut est receptiva
duas conclusiones praecedentes igitur etc quia non videntur
esse nisi
ex praedictis patet quod potentiae ad suam cognitionem
sive econverso triplex est habitudo una est subiectiva in hoc
quod potentia recipit cognitionem in se subiective
est activa in hoc quod potentia producit illam cognitionem
alia est vitaliter immutabilis in hoc quod per illam cognitionem
potentia fertur vitaliter in obiectum suum modo ad propositum
dicitur quod illa qualitas quae est cognitio dicitur
esse cognitio ex habitudine illa
fertur in obiectum et cognoscit illud
duabus aliis habitudinibus
unde ex istis patet quod
si illa qualitas quae est cognitio poneretur
extra potentiam cognitivam non esset cognitio quia
non haberet illam
est vitalis immutatio requisitam ad hoc quod talis
qualitas sit cognitio
potentia et reciperetur etiam in ipsa potentia sine hoc
quod sic mutaret potentiam vitaliter non diceretur per
cognitio patet ex praedictis
sicut fuit
potest esse sine alia utrum autem sic sint separabiles
ab invicem alias videbitur et non plus pro nunc
causa brevitatis