Gregorius, in Incautis saepe ad peccati finem vertitur etiam
hoc, quod pro solo studio mercedis inchoatur.
Gregorius, in Quantalibet doctrina mens polleat, gravis ejus
imperitia est velle docere meliorem.
Gregorius, in Saepe reprobi, per hoc quod unum vel minimum
bonum suum incaute conspiciunt, mala multa et gravia, in quibus demersi sunt, non
agnoscunt.
Gregorius, in Quia, testante Paulo, sapientia hujus
mundi stultitia est apud Deum, tanto quisque amplius intus stultus fit,
quanto conatur exterius sapiens videri.
Gregorius, in Ego et minores meos, quos ab illicitis prohibeo,
in bonis imitari paratus sum. Stultus enim est, qui in eo se primum aestimat, ut bona,
quae viderit, discere contemnant.
Augustinus, Stultitia est, rerum appetendarum et vitandarum,
non quaelibet, sed vitiosa ignorantia.
Augustinus, Si prudentes dicuntur, qui omnibus modis agunt,
ut differant mortem, et vivant paucos dies; quam stulti sic vivunt, ut perdant
aeternam vitam?
Augustinus, Quidquid casu fit, temere fit.
Augustinus, Major et miserabilior egestas nulla est, quam
egere sapientia; et qui sapientia non eget, nulla re omnino egere potest. Est ergo
animi egestas nihil aliud, quam stultitia.
Augustinus, Quisquis ea sola novit, quae corporis sensibus
attingit, non solum cum Deo non esse mihi videtur, sed nec secum quidem.
Bernardus, In his stulto labore consumeris, quae non sunt
nisi afflictio spiritus, evisceratio mentis, evacuatio gratiae.
Bernardus, Stultus quod vivit, mortem potius quam vitam
esse censuerim. Quomodo vita cum sterilitate?
Seneca, in Inter caetera mala hoc quoque habet stultitia
proprium: semper incipit vivere. Quid est autem turpius, quam senex vivere
incipiens?
Seneca, in Omnis stultitia laborat fastidio sui.
Seneca, in Nihil stultitia pacati habet: tam superne illi
metus est, quam infra. Utrumque trepidat latus: sequuntur pericula, et occurrunt: ad
omnia pavet, imparata est, et ipsis terretur auxiliis.